Zuid Patagonië

Walvisjes en Pinguïns

Na een korte vlucht, vanaf Calafate, zijn we nu in P. Madryn aangekomen, een kleine 1500 km ten Zuiden van Buenos Aires.
Afgelopen maandag hadden we daar een boottocht geboekt , om naar de walvissen te speuren, die nu in deze wateren verblijven met hun jongen.
Je moet een beetje geluk hebben om deze van nabij te kunnen bekijken, wat ons niet echt gelukt is.
Wel hebben we deze enorme beesten op enige afstand kunnen waarnemen, terwijl ze aan het spelevaren waren, met hun jongen. Daarbij klapt hun staart met enorme kracht op het water en spuiten ze als zuchtende fonteinen.
Toch wel een mooi schouwspel om te zien, ook op afstand.
Nadien zagen we vanaf het strand, ook enige exemplaren met hun baby’s rond dobberen.

Na de walvissen ’s middags naar de zeeleeuwen en een kleine kolonie pinguïns in P. Norte, met Maria, een aardige gids, die onderweg , samen met chauffeur René, regelmatig halt hield langs de kant van de weg, als er op de steppe iets te zien was.
Zo zagen we, volgens Maria, een jonge falcon colorado, volgens mij een soort adelaar, vlak langs de weg in zijn nest, ijverige pogingen ondernemen, om tot zijn eerste vlucht te komen, terwijl de ouders dit proces van kortbij volgden.
Ook de mara’s waren weer van de partij, evenals een soort patrijzen dat ze hier hebben, gevolgd door de guanaco’s, de nandoe’s met hun jongen en een soort korhoen/gans, waarvan ik de naam niet meer weet! Kortom een mooie, maar vermoeiende dag.

De dag erna weer om half zeven opstaan om naar P. Tombo te gaan kijken naar een grote pinguïn kolonie aldaar . Als eerste in het busje en even later als eerste, er weer uit! Wederom was de gids alleen
Spaanstalig, dus hebben wij hem vriendelijk verzocht, om ons maar weer terug te brengen naar ons hotel.
Beetje zielig voor de man, die bovendien echte kenmerken van “Parkinson” vertoonde, maar verder heel vriendelijk was. Toch raar dat ze zo’n man, met motorieke beperkingen inzetten op dergelijke excursies. Voor ons echt wel balen…., vroeg opgestaan voor niets en wat nu te doen?
Gelukkig volgde even later een telefoontje van de betreffende agency, dat achter een half uurtje een Engels sprekende gids, met ons alsnog de excursie zou maken.

Wij hadden intussen al met Edwin van ArgeNed gebeld, maar die hoefde gelukkig geen verdere stappen te ondernemen, omdat die het door een algemene staking van het vervoer in Argentinië het al druk genoeg had, met het omboeken van vluchten etc.
Men is het hier niet eens met het gevoerde beleid van de regering, maar dit is het eerste daadwerkelijke protest dat we waarnemen, voor de rest zegt men er niet veel over of haalt men de schouders er eens over op.

Maar goed, wij dus in een jeep met een privégids, op weg naar een grote kolonie pinguïns.
Een hele rit overigens een kleine 200 km heen en 250 km terug.
Gelukkig bleek onze gids een vriendelijke man te zijn, die redelijk Engels sprak, zodat we onderweg over allerlei zaken konden babbelen. Want de weg naar P. Tombo toe is nogal eentonig en saai.

Kijken naar waggelende pinguïns blijft leuk en levert telkens weer lachwekkende momenten op.
Ze nestelen in een ondiep hol of uitholling van het duin en broeden daar ongeveer 42 dagen op hun eieren, alvorens de schaal breekt en de jonge pinguïns, eerste teken van leven vertonen.
Sommige pasgeboren kuikens zijn ook te bewonderen, goed beschermd door de ouders in hun nest.
Bij enkele kan je de eieren zien liggen, terwijl ze deze zijn aan het uitbroeden, bij anderen weet je niet of ze aan het broeden zijn of gewoon liggen te luieren, of aan het opwarmen zijn, van hun regelmatige trek naar zee, om voedsel te vergaren.
Enkele exemplaren maken ruzie met elkaar, om onduidelijke redenen, waarbij het er heftig aan toe gaat en ze een huilend geluid produceren. Als de verliezer uiteindelijk afdruipt, keert de rust op het strand en achterland terug.

Terwijl een soort torenvalken in hun duikvluchten proberen, de nerveus rondrennende ‘Cuis’, een soort wilde cavia, te verschalken, keren we terug naar onze jeep, waar Eduardo, onze chauffeur, op ons staat te wachten.
Op de terugweg doen we nog het dorpje ‘Gaiman’ aan, waar we de sporen kunnen waarnemen van vroegere pioniers uit Wales, die zich hier rond 1865 hebben gevestigd en nog steeds een soort eigen kolonie vormen. Door de enige rivier die hier loopt, de Rio Chubut , is het een soort oase in steppeland, waar agrarische producten worden verbouwd en wij langs de kant van de weg, bij een kraampje een pondje kersen kopen voor onderweg.

Morgen is het alweer de laatste dag in P.Madryn, alvorens we naar het uiterst zuidelijk puntje van Argentinië vliegen, naar Ushuaia, alwaar we het nationale park “Terra del Fuego”, gaan bezoeken en de nabij gelegen meren en het befaamde “Beaglekanaal”.
Hopelijk zit het weer daar een beetje mee, want een korte aanschouwing van de weersverwachting aldaar, was niet echt een opwarmertje, een graad of 3, met wat lichte sneeuw.Waarom ze dus met deze temperatuur het daar ‘vuurland’ noemen, is me dan ook niet helemaal duidelijk.
We gaan het onderzoeken en dan horen jullie het wel.

Vooralsnog winderige strandgroetjes,
Els en Tjeu