Ouwerwetse "Sjink" en "mate"

We zijn alweer bezig aan de laatste dagen van het self-drive gedeelte van onze reis.
Jongens, wat gaat de tijd snel, zeker op vakantie. Komend weekend , als we ons volkswagentje in Mendoza gaan inleveren zitten we al over de helft! Het noorden van Argentinië hebben we dan gehad.

Vanuit Mendoza vliegen we dan verder naar San Carlos de Bariloche, in Patagonië , ook wel “Argentijns Zwitserland ” genoemd.
Vooraleerst echter hebben we nog een dag of vijf tegoed, in de buurt van San Juan en Mendoza,waar we in het weekend onze kennissen uit Argentinië zullen treffen, te weten Marcela en Ruben.

Begin deze week logeerden we in Chilecito (klein Chili), vanwaar uit we het nationale park Talampaya hebben bezocht.

Het hotel was niet best, om het maar netjes uit te drukken.
De hotelkamer was smerig en vuil, de ramen klapperden in de wind en het straatrumoer was hinderlijk, met een wc, die zich onder de douche bevond!
De service was waardeloos evenals het ontbijt.
Geen bestek, geen bord, geen boter, geen….. en zo verder.
Gelukkig was het maar voor één nacht!

We waren al vroeg op weg naar Talampaya, zodat we ruim op tijd waren voor een excursie in het park met een 4x4 open touringcar.
De dienstdoende man achter de balie, verstrekte ons wat info en vroeg nog of we Duits- of Engelse uitleg over het park wilden, waarop hij ons een folder gaf. Goed , boeken was snel gebeurd.

Omdat de rit pas om half elf zou starten, kwam wel ons bezoek aan het park Valle Del Luna t e vervallen. Maar ja , je kunt niet alles zien nietwaar!
Voor de kenners, Talampaya is wat meer paleontologisch georiénteerd, terwijl Valle de Luna meer ecologisch ingericht is. Beide echter komen voort uit het Trias, heel ,heel ,heel….. lang geleden.
We werden door de gids Marino, als eerste de bus in gedirigeerd en dat was tevens het laatste contact dat we met hem zouden hebben.
Jongens, wat een ongelofelijke eik….
Op onze vraag of hij de Spaanse uitleg ook in het Engels , of Duits kon vertellen, volgde een nors 'no' en vervolgens maakt hij in het Spaans een opmerking, waar het Spaanstalige publiek, om kon lachen,
maar wij dus zeker niet, iets in de trant van,” vandaag of morgen, moet ik het ook nog in het Russisch vertellen!” Gedurende de rit verder geen enkel woord meer , sterker nog, hij vermeed angstvallig ieder contact met ons.
Dus maar ons eigen plan getrokken, terwijl hij met de groep bezig was het “echo-gebeuren” te oefenen, een praatje gemaakt , met chauffeur, die vertelde dat er normaal genomen een jonge jongen was, die Engels sprak en dus kon vertalen, maar dat die vandaag niet mee was.
Wat dacht je trouwens van een lunch in open woestijnterrein zo rond de klok van twaalf, met als een beschutting een stoffen afdakje aan de truck van 1 x3 mtr. Temperatuur ongeveer 35 á 40 graden.
Het eten was overigens prima van smaak, vijgen bijvoorbeeld, lekker zoet en olijven prima van smaak. Dit in de combinatie met een wijntje of frisdrank en zoute chips, was verfrissend en lekker.
Jammer wederom, dat dit best wel lang duurde en niet veel tijd meer overbleef, om echt de omgeving, die prachtig is, te verkennen.
Na 20 minuten moest het dak weer dicht en zaten we dus weer gewoon in een bus!!!
Na een fotosessie even verderop, werd er rechtsomkeer gemaakt en na het bespieden van een enkele “nandoe” en een paar ” guanaco’s”, waren we rond twee uur , weer aan de ingang van het park.
Ons beklag aan de nog steeds dienstdoende “officer “ aan de balie leverde niet meer op dan een enkel “pardon” en nog een extra folder in het Engels. Bij deze Marino, bedankt,…...

Op de weg tussen Talampaya en Valle de Luna, was bij een autobus halte een piepklein restaurantje, langs de weg met als enige aanduiding “comedor”, ….eetgelegenheid dus!
Twee jonge mensen zaten op een bankje buiten op de bus te wachten, en twee ijzeren stoeltjes stonden ons op te wachten. Het stel werkte als gids in het museum te San Juan en spraken een beetje Engels en natuurlijk Spaans ,wat een prachtige mix opleverde in het leuke gesprek dat we met hen hadden. Over Holland wisten ook zij maar weinig, en zijn we totaal niet in beeld, zeker niet bij de jeugd, ondanks de media golf, die ook Argentinië overspoeld.
De oudere mevrouw , die het bedrijf runde was een regelrechte surprise.
Niet alleen maakt zij ons een heerlijke ouderwetse boterham , met rauwe ham en kaas, maar liet mij ook kennismaken met de traditionele drank in Argentinië, “de mate”, een soort kamillethee, die in het hele land, vooral in de morgen wordt gedronken.
Zij wist veel te vertellen , in Spaans, dat voor ons verstaanbaar was, over de leefwijzen – en gewoontes van de streek en de omgeving, waar zij woonden.
Een verademing, na de bedorven morgen in Talampaya.

Het hotelletje in Valle de Fertil is eenvoudig , maar wel met een schitterend uitzicht over een meer, met eiland en kleurige vogeltjes en zwierig zwevende arenden.
Jammer dat er laat op de avond nog twee volle touringcars, pal naast onze kamer kwamen parkeren, met zo’n 100 luidruchtige pubers aan boord. Maar ook een vriendelijke jongeman met het syndroom van Down, wat ons natuurlijk wel aansprak.

Intussen zij we aanbeland in San Juan, een provinciaal stadje in de gelijknamige provincie.
Wat opvalt is de enorme verscheidenheid aan rassen, kleuren en gelaatstrekken van mensen .
De Syrische en Libanese migratie heeft hier duidelijke sporen nagelaten, zo te zien.
Er is zelfs een privé-club voor deze doelgroep, die we echter vrijelijk mochten bezoeken.
In de straat, ogen de mensen niet zo vriendelijk en zijn ze vooral in de morgen redelijk druk.
Buiten de eenvoudige Cathedral ,wel met mooie campanilla, de Casa Sarmiento en het museum “Belle Arte” is er niet veel te beleven.

Vanmorgen lang geslapen en omdat om de hoek een Movistar-winkel lag een laatste poging ondernomen om internet op onze smartphone te verkrijgen.
Na een kleine twee uurtjes, is dit tot onze verrassing en de medewerker van Movistar, uiteindelijk gelukt, hiep hiep, hoera!

Vanmiddag hebben we nog even de stuwdam te Ullúm bezocht en is Elsje cappuccino gaan drinken op het naburige terras, terwijl ik in dromenland verkeerde.
Morgen vertrekken we naar Barrial en daarna dus naar Mendoza.

Terwijl ik dit schrijf, aan de rand van het zwembad, nagenietend van een heerlijke bife de Chirozo Agnus, zo rond 12 uur middernacht met een temperatuur van zo’n 20 graden, kunnen we jullie mededelen, dat het ‘Zwitsers leven gevoel’ zo slecht nog niet is.
Met nog een volle fles Sauvignon Blanc “Aguma” te consumeren , sluit ik af met een proostrijk,

Salute,

Groet Els en Tjeu