Grande copa della casa

Het is alweer enige dagen geleden, dat we tijd hadden om verslag te doen van onze vakantie belevenissen.
We hadden wat technische problemen met de huurauto en de configuratie van onze telefoon, om rechtstreeks te kunnen internetten. Dit wil niet lukken, dus laten we het maar zo.
Wel kunnen we bijna in ieder hotel over WI-FI beschikken, dus zijn we toch bereikbaar.

We hadden een voorspoedige vlucht naar Salta, waar de huurauto klaar stond , waarmee we de komende drie weken zullen rondreizen.
De eerste kennismaking met het wegennet in Argentinië, was de volgende dag, toen we naar S.A. de Los Cobres zijn vertrokken, een rit over zowel asfalt alsook ripio (steenslag), wat toch weer even wennen was.
De afstanden in Argentinië zijn groot en we rijden soms hele stukken door een soort maanlandschap, omgeven door rotsen en cactussen.
Bij pech op deze pampa’s , kun je volgens mij beter een tentje en een noodrantsoen bij je hebben, dan een reservewiel en gevarendriehoek.
De telefoon kun je dan waarschijnlijk beter als spiegel gebruiken, om noodsignalen uit te zenden, want van enig netwerk is nauwelijks sprake.

Maar…… de natuur is schitterend, een prachtige staalblauwe lucht, een bont palet van kleuren in de omliggende rotsmassieven, nieuwsgierige lama’s en onverstoorbare ezels, gaan onverdroten hun gang, terwijl zwarte spechten de cactussen teisteren in hun drang om een nest te bouwen.
Het is het begin van de zomer nu, zodat de rivieren bijna zijn opgedroogd en de zon , maar vooral de wind, zorgt voor een soort woestijnklimaat.
Het is er ongelofelijk stoffig , wat de hele omgeving en de bezoekers, een rood kleurtje bezorgd.

De weg naar S.A. de Los Cobres , gaat vrij steil omhoog naar zo’n 3775 meter.
Blijkbaar zijn we nog niet voldoende geacclimatiseerd, want ’s avonds hebben we beide last van “Puna” oftewel ziek van de hoogte.
Waar we echter al een beetje de kluts kwijt door waren, was dat we ondanks het adres, een landkaart, GPS-navigatie, een uitgebreide routebeschrijving, navraag bij de plaatselijke politie en bevolking het hotelletje niet konden vinden in dit dorp in de Middle of Nowhere.
Telkens kwamen we weer ongeveer op het zelfde punt uit, maar nergens geen aanduiding dat daar een hotel te vinden zou zijn.
Totdat………ik opeens een aantal mensen in de weer zag met het plaatsen van een bord bij een huis.
Jawel hoor, ze waren net bezig het bord te vervangen, toen wij er aan kwamen, en wij maar zoeken…
Na een pilletje en een onrustige nacht, zijn we de dag erna, toch fit genoeg, om onze tocht voort te zetten. De tour stopt immers voor niemand, zou Mart Smeets zeggen.

Tilcara is een klein stadje , waar vooral veel zwerfhonden rondlopen,
Met eentje had ik een klein onderonsje, wat goed is afgelopen overigens. (voor beide)

In het kader van het Holland Doc. had ik er een gesprek met Pablo, de manager van het hotel, met als hobby, golf en Yoga.
Over ons Nederlanders had hij een duidelijke mening. Hij vind dat wij laconiek, mondig en open minded zijn, en thats it! Graag had ik ons wat meer diepgang toe gedicht, maar volgens Pablo was
ons mondje, daar soms te groot voor.
Opmerkelijk vond ik trouwens dat hij in Argentinië, als overtuigde homo, kon samenwonen en werken, met zijn vriend en daar geen doekjes om wond.
Achteraf hoorde ik, dat zijn bazin van Nederlandse afkomst was, dus hoe het werkelijk zit met de tolerantie van homo’s, laat ik maar eventjes in het midden.

Sandra, de housekeeper vond het allemaal maar zo zo.
Zij had als alleenstaande moeder, met een opgroeiende dochter van 18 , heel andere zorgen aan haar hoofd en kende Holland alleen “van zeggen”.
“Maxima”, klonk haar ook nog bekend in de oren, maar verder was haar wereld maar heel klein, evenals haar lengte, zo’n kleine anderhalve meter!

Intussen reizen we zuidwaarts en zijn we via de Provincie JuJuy, in de staat Tucumán aangekomen.
Ook hier is de natuur schitterend en het weer excellent.
De hotels waar we verblijven zijn allemaal prima en de mensen vriendelijk.
Zo hebben we gisteren geluncht bij Leonardo, een heerlijke oude muzikant, met een groot mensenhart.
In zijn eenvoudige veranda, maakte zijn vrouw binnen een half uur een heerlijke maaltijd klaar, terwijl hij ons zijn fotoboeken liet zien, evenals de vele kaarten die zijn voormalige gasten hem, uit alle landen hadden toegestuurd. Alvorens we vertrokken speelde en zong hij nog enkele liederen van de streek, met de passie van een jonge man. Beste moment van de dag!

Heel anders dan het avondeten, de dag ervoor.
We hadden niet veel honger, maar besloten toch een restaurant aan te doen,
De ober was heel enthousiast en vertelde me een heel verhaal over de verschillende gerechten, die op de kaart stonden. Hij keek dan ook ongelukkig, toen ik voor Els een lasagne-schotel bestelde en voor mezelf een ‘Grande copa della casa”. (heerlijk ijs hebben ze hier, Marleen)
Beteuterd vroeg hij of ik wist dat ik ijs bestelde, waarop ik fijntjes zei, dat ik wist wat ik bestelde.
Toen ik de rekening vroeg, kwam hij weer terug met de kaart, want ik zou me wel hebben vergist!!!
Blijkbaar had hij bitter weinig vertrouwen in mijn Spaans, want zelfs bij het betalen, liet hij de kaart zekerheidshalve toch maar op tafel liggen, hahaha

Zo is er ieder dag wel iets bijzonders te beleven, maar daarover een volgende keer.
Ditmaal ook geen Elsepluimen, omdat de tijd gewoon tekort schiet.

We hebben intussen ons oude autootje omgeruild voor een andere, omdat de deuren,
mede door het stof , bijna niet meer open te krijgen waren.
Dus kunnen we nu weer met een schone vierwieler op weg, eind goed al goed, zullen we maar zeggen.
Ik hoop dat de internetverbinding nu wel werkt, want gisteren was mijn geschreven verslag,
door een internet storing spoorloos verdwenen, zodat ik vandaag weer opnieuw kon beginnen…ppht.
Nog snel een paar foto’s meesturen en dan op zoek naar een restaurantje, want mijn maag begint te knorren.
Hoe dit en andere zaken verlopen, kunnen jullie lezen in ons volgende verslag.

Doeiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Tjeu